Η απάντηση του καθηγητή στο μαθητή που θέλει να έχει πάντα δίκιο

- Ο μαθητής δεν έχει σχεδόν ποτέ δίκιο, νομίζει όμως πάντα πως έχει.

- Όταν έρχεται στο σχολείο χωρίς το τετράδιό του ή το βιβλίο του, υποστηρίζει ότι φταίει ο καθηγητής που τον μπέρδεψε, αλλά ποτέ ο ίδιος που δε θυμάται ποτέ το σχολικό πρόγραμμα. Εντελώς συμπτωματικά το σχολικό πρόγραμμα παραμένει σχεδόν όλη τη χρονιά το ίδιο, αλλά αυτό διαφεύγει τς προσοχής του μαθητή.

- Όταν ο καθηγητής εξετάζει το μαθητή προφορικά κι ο τελευταίος για να δικαιολογήσει την πλήρη άγνοιά του επικαλείται όλες τις ιάσιμες και ανίατες ασθένειες του πλανήτη που έπληξαν την αγαπημένη του γιαγιά, ψεύδεται ασυστόλως΄ στην πραγματικότητα την ώρα της παράδοσης ο μαθητής βοηθούσε τα τρία πουλάκια που κάθονταν και πλέκανε πουλόβερ. Αν τα άφηνε στην ησυχία τους, τα μανίκια από το πουλόβερ θα ήταν ίσα μεταξύ τους.

- Όταν πάλι ο μαθητής συλλαμβάνεται ν΄ αντιγράφει την ώρα του διαγωνίσματος, ο καθηγητής είτε οφείλει να επισκεφτεί τάχιστα τον οφθαλμίατρο, γιατί κατά το μαθητή η όρασή του τον απατά, είτε πρέπει να παραβλέψει το παράπτωμα, γιατί έτσι κι αλλιώς αυτό είναι το αγαπημένο σπορ όλης της τάξης. Γιατί να τους το στερήσει;

- Όταν ο μαθητής κάνει φασαρία ή αντιμιλά (ή όπως αλλιώς ο ίδιος λέει, διεκδικεί τα δικαιώματά του), ο καθηγητής οφείλει να κάνει την πάπια, διότι σ΄ οποιαδήποτε άλλη περίπτωση πληγώνει την τρυφερή ψυχή του αγνού κι απονήρευτου παιδιού, του δημιουργεί ψυχικά τραύματα που διαρκούν μια ζωή κι όλες αυτές τις γνωστές στην εκπαιδευτική κοινότητα ψυχολογικές αηδίες που όλως παραδόξως πλήττουν μόνο το μαθητή. Αυτό βέβαια δεν εξηγεί γιατί τα ηρεμιστικά κάνουν θραύση στους καθηγητές.

- Όταν ο μαθητής χρησιμοποιεί κινητό την ώρα του μαθήματος για να στείλει μήνυμα στο συμμαθητή ή τη συμμαθήτριά του που κάθεται στο διπλανό θρανίο κι ο καθηγητής τού το αφαιρεί με την ποταπή κι απαράδεκτη δικαιολογία ότι απαγορεύετει, τότε ο τελευταίος παραβιάζει την προσωπική ελευθερία του πρώτου. Αλλά όταν ο καθηγητής πρωταγωνιστεί σε ωραιότατα καλλιτεχνικά βιντεάκια στο YouTube, ο μαθητής τον βοηθάει να κάνει τηλεοπτική καριέρα. Ε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας! Το τίμημα της δόξας!

- Όταν εν ώρα παράδοσης ο μαθητής θαυμάζει την άγρια φύση έξω απ΄ το παράθυρο ή ζωγραφίζει μ΄ ενθουσιασμό εκνευριστικό το θρανίο του, ο καθηγητής οφείλει να σεβαστεί τις καλλιτεχνικές και όποιες άλλες εφηβικές ανησυχίες του. Άλλωστε, δεν είναι προτιμότερο αυτό από το να πετάει σαϊτες, σβήστρες ή - επίσης δημοφιλές - χαρτομάντιλα από τη μια γωνία στην άλλη;

- Όταν ο μαθητής αδυνατεί να ανταποκριθεί στις σχολικές υποχρεώσεις του, δεν φταίει ποτέ ο ίδιος που θυμάται την ύπαρξη του σχολείου μετά τις 9 μ.μ. κι αφού έχει μιλήσει με γνωστούς και αγνώστους στο Facebook. Φταίει εκείνος ο άτιμος ο καθηγητής που στερείται μεταδοτικότητας, τα σχολικά εγχειρίδια που είναι κακογραμμένα και ακατανόητα, η αίθουσα που δεν έχει καλή ακουστική, ο πίνακας που γυαλίζει, οι καρέκλες και τα θρανία που δεν είναι Sato. Τι ακριβώς είπαμε ότι μας προσφέρει το σχολείο;

- Τέλος, όταν ο μαθητής τρώει μέσα στην τάξη, ο καθηγητής οφείλει να τον περιμένει να απολαύσει και την τελευταία μπουκιά από το γεμιστό με σοκολάτα κρουασάν του και την τελευταία σταγόνα από το σοκολατένιο του ρόφημα, γιατί παιδί είναι πάνω στην ανάπτυξη. Και στο κάτω κάτω της γραφής δεν είναι μάγος να τα κάνει όλα μαζί : να τρώει, να μιλάει με το διπλανό του, να ζωγραφίζει και να παρακολουθεί το μάθημα! Το να συμμετέχει, βέβαια, είναι μάλλον όνειρο καλοκαιρινής νυκτός. Παρόλ΄ αυτά θεωρεί λογική την απαίτηση να αμείβεται για τον ελάχιστο έως ανύπαρκτο κόπο που καταβάλλει. Εννοείται ότι οι βαθμοί του είναι πάντα πολύ μικροί, πράγμα που προκαλεί τις έντονες διαμαρτυρίες του. Το ερώτημα "γιατί δε διαμαρτύρεται ποτέ, όταν είναι περισσότερο από όσο πρέπει μεγάλοι" παραμένει αναπάντητο.

- Συμπέρασμα = Ο μαθητής είναι πάντα ο μεγάλος αδικημένος. Ποιον όμως θα κατηγορούσε για την αδικία, αν δεν υπήρχε ο Καθηγητής;