Σειρά να επέμβει έχει τώρα ο Νέστορας, για τον οποίο μας δίνονται πάλι αρκετές πληροφορίες που δεν είναι αναγκαίες, μια και πρόκειται για ένα πολύ γνωστό πρόσωπο. Αυτό γίνεται σκοπίμως, για να αποδοθούν στο πρόσωπό του χαρακτηρισμοί που δικαιολογούν την επιλογή του σε αυτό το σημείο του έπους : ο Νέστορας είναι δεινός ρήτορας αλλά και σοφός λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του. Για τον ίδιο λόγο είναι συνετός και οι συμβουλές του είναι πάντα πολύτιμες. Επιπλέον, είναι διαλλακτικός και συμβιβαστικός. Πάντως αυτή η αναλυτική παρουσίαση του Νέστορα όπως και το εκτενές παράδειγμα που παραθέτει στο λόγο του συνιστούν επιβράδυνση που αποφορτίζει για λίγο ήρωες και αναγνώστες και ξεκουράζει από τις εντάσεις που έχουν προηγηθεί. Εξαιρετικός ο λόγος του Νέστορα που αξιοποιεί όλες τις τεχνικές πειθούς που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας ήρωας : Αρχικά επικαλείται το συναίσθημα των ηρώων τονίζοντας αντιθετικά τη θλίψη που θα προκαλέσει στους Αχαιούς αλλά και τη χαρά στους Τρώες η διένεξη των δύο. Στη συνέχεια επικαλείται το προσωπικό του ήθος λέγοντας ότι στο παρελθόν συμβούλευσε πολύ καλύτερους άντρες (εδώ χρησιμοποιεί ως μέσο πειθούς το παράδειγμα με την Κενταυρομαχία) κι επομένως περιμένει το ίδιο και από αυτούς. Τέλος, επικαλείται τη λογική χρησιμοποιώντας αντικειμενικά επιχειρήματα και για τους δύο : Από τον Αγαμέμνονα ζητάει να μην αφαιρέσει το λάφυρο από τον Αχιλλέα (αφού αυτό αποτελεί προσβολή της τιμής) και να μην οργίζεται μαζί του ξεχνώντας ότι αυτός αποτελεί το προπύργιο του στρατού του. Από τον Αχιλλέα ζητά να μην αμφισβητεί τον Αγαμέμνονα, γιατί παρά τη θεϊκή καταγωγή του ο αρχιστράτηγος είναι ιεραρχικά ανώτερός του. Με τη λήξη του λόγου του ο Αγαμέμνονας επαινεί τη σύνεση του Νέστορα, αλλά επιμένει στη στάση του δηλώνοντας πια ανοιχτά ότι αυτό που τον ενοχλεί είναι η αμφισβήτηση που δέχεται από τον Αχιλλέα και μειώνοντας για μια ακόμη φορά τις ικανότητες του ήρωα απορρίπτει τη συμφιλίωση μαζί του. Αλλά και ο Αχιλλέας αρνείται οποιονδήποτε συμβιβασμό με τη δικαιολογία ότι κάτι τέτοιο θα τον καθιστούσε δειλό. Δέχεται όμως να παραδώσει την κόρη, μια και είναι ένα λάφυρο που του δόθηκε με τη σύμφωνη γνώμη του συνόλου του στρατού (γι΄ αυτό και ο πληθυντικός : εσείς μου την δώσατε, εσείς μου την αφαιρείτε) και συμφωνούν όλοι (με την παθητική τους στάση) να παραχωρηθεί στον Αγαμέμνονα. Αν όμως απειληθεί οποιοδήποτε άλλο από τα λάφυρά του, δε θα το παραδώσει το ίδιο εύκολα. Με αυτή την τελευταία δήλωση του Αχιλλέα η συνέλευση των Αχαιών διαλύεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου